കണ്ടല്ലൂര്‍ ലാഹിരി
മണ്ണിന്റെ
ഇരുട്ടറയ്‌ക്കുള്ളില്‍
അടിമയായ് ശ്വാസം കിട്ടാതെ,
എത്ര നാള്‍ കിടന്നു പിടഞ്ഞു.
എന്നെ ചവിട്ടി മെതിച്ച്
എത്രയോ പേര്
ഇതുവഴി കടന്നുപോയി
എന്റെ തന്നെ
കണ്ണീര്‍ വീണ് നനഞ്ഞ്
മുള പൊട്ടി.
എല്ലാം സഹിച്ച്
ജീവിച്ചത് എന്തിനെന്നോ;
ഒരുനാള്‍ മരമായി
സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ ആകാശത്തോളം
വളര്‍ന്നു വരുമെന്ന്
നല്ല ബോധ്യമുണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍.
ചില്ലകളില്‍ ചേക്കേറി
സ്വാതന്ത്ര്യ ഗീതം
ഉച്ചത്തില്‍ പാടുന്ന കുയിലുകള്‍.
എത്രയോ നാള്‍
അടക്കിവെച്ച സ്വപ്‌നങ്ങളാണ്
മനോഹരങ്ങളായ പൂക്കളായി
വിടര്‍ന്ന് പുഞ്ചിരിക്കുന്നത്.
പ്രകൃതിക്ക് ഞാന്‍ ശ്വാസം
തണലില്‍ ഏവര്‍ക്കും ആശ്വാസം
വിത്ത് ജീവിതം സഫലമായതില്‍
ഒരു ദീര്‍ഘനിശ്വാസം.
ഒരു കോടാലി മൂര്‍ച്ചയുടെ
വെട്ടി തിളങ്ങുന്ന
കൊലച്ചിരിയില്‍
ഒടുവില്‍,
എന്റെ ആയുര്‍ രേഖ വേരുകള്‍
ദ്രവിച്ചു തുടങ്ങുന്നു.
പരിസ്ഥിതി സ്‌നേഹത്തിന്റെ
ആട്ടുതൊട്ടിലില്‍ കിടത്തിയാട്ടി
നിങ്ങള്‍ക്കെന്റെ
പച്ച ഓര്‍മ്മകളെ
ഇനി പാടിയുറക്കാം.
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: