കവിത: മുഖം മൂടികള്‍ – മധു മീനച്ചില്‍

മാനവരൊന്നുപോലാകും മഹാബലി-

ക്കാലമൊരു സ്വപ്നമായിരുന്നു.

മാനവരൊന്നുപോലാകുവാന്‍ ജീവിത-

മേകിയോരെത്ര പ്രവാചകന്മാര്‍

ഒന്നു പോലാകണമെന്നോതിയോരെ നാം

നിര്‍ദ്ദയം കല്ലെറിഞ്ഞാട്ടി വിട്ടു

ഗീതമൊഴിഞ്ഞവനേതോ നിഷാദന്റെ

അമ്പില്‍ നിതാന്തനിശബ്ദനായി..

ഗാഗുല്‍ത്തയില്‍ കുരിശേറ്റിയൊരാളെ നാം

ബുദ്ധനോ നിത്യസമാധി പൂണ്ടു

ഇല്ല മനുഷ്യരെ ഒന്നു പോലാക്കുവാന്‍

ആയതില്ലാര്‍ക്കുമിന്നേ വരേക്കും

എന്നാലൊരത്ഭുതമുണ്ടായി മാനവ-

രിന്നൊന്നു പോലായി മാറിയല്ലോ…

ഹിന്ദു ക്രിസ്ത്യാനി മുസ്ലീമെന്ന വേര്‍തിരി-

വില്ലാതെ മാനവരൊന്നു പോലായ്

എല്ലാം മുഖംമൂടിധാരികള്‍ ചുറ്റിലും

എല്ലാരുമൊന്നു പോലായി മാറി

ദൈവങ്ങള്‍ തോറ്റു, പ്രവാചകര്‍ തോറ്റിട-

ത്തല്ലോ ജയിച്ചു കൊറോണവൈറസ്

നാലമ്പലത്തിലള്‍ത്താരയില്‍ മോസ്‌ക്കിലും

നാലു പേര്‍ കൂടുന്നിടത്തുമെല്ലാം

നമ്മളെല്ലാരുമിന്നൊന്നു പോലായതീ-

മാസ്‌ക്കിന്റെ കാര്യത്തില്‍ മാത്രമല്ലോ

പണ്ടു നാം പുഞ്ചിരികൊണ്ടു മുഖം മൂടി

വച്ചു നടന്നവരായിരുന്നു.

കണ്ടവര്‍ തമ്മില്‍ ചിരിച്ചണപ്പല്ലുകള്‍

തമ്മിലിറുമ്മി നടന്നതില്ലേ

വഞ്ചന പുഞ്ചിരി കൊണ്ടുമറയ്‌ക്കുവാന്‍

ആരും പഠിപ്പിക്കവേണ്ട നമ്മേ..

കാമം കുശുമ്പ് കുന്നായ്മകളൊക്കെയും

നാമെത്ര നന്നായ് മറച്ചിരുന്നു..

ഇന്നു കൊറോണയെപ്പേടിച്ചുവച്ചൊരീ

മാസ്‌ക്കില്‍ നാം പുഞ്ചിരിയും മറച്ചു…

എന്താണ് ഭാവം, വികാരമെന്നാര്‍ക്കുമെ-

ന്നന്യോന്യമൊട്ടും അറിഞ്ഞിടാതെ

നന്നായ് നടിയ്‌ക്കാനിതേ മുഖംമൂടികള്‍

പണ്ടും ധരിച്ചു നടന്നവര്‍ നാം

എല്ലാം മറയ്‌ക്കും മുഖംമൂടി വൈറസിന്‍

വ്യാധി കുറയ്‌ക്കുമതെങ്കിലും നാം

ആത്മാവിലെങ്കിലുമാ മുഖംമൂടിയെ

ദൂരെക്കളഞ്ഞു നടന്നിടേണം

കണ്ണെങ്കിലും മറയ്‌ക്കാതെ നടക്കണം

കണ്ണൂനീര്‍ കാണുവാന്‍ കണ്ണുവേണം

കണ്ണുനീരിന്‍ ലവണാംബുധി ചുറ്റിലും

തീരം വിഴുങ്ങിയാര്‍ക്കുന്ന കാലം

എല്ലാ മുഖംമൂടിയും ദൂരെ മാറ്റി നാം

സ്നേഹ ഭൂഖന്ധമായ് മാറിടേണം

അല്ലിനെ വെല്ലുന്ന സ്നേഹ സംഗീതമായ്

ഭൂവിലിളം തെന്നലായിടേണം