അറിവീല

പ്രമീളാദേവി

ഒരു മണ്ണപ്പത്തിന്റെ-

യുരുള വിഴുങ്ങുമ്പോള്‍

ഉലകാകെയും കുഞ്ഞു-

വായ്‌ക്കുള്ളില്‍ വെളിപ്പാടും-

വരെ നീ വലുതാകും,

വിശ്വരൂപിയായ് മാറും.

ചെറുതാമൊരു വട-

പത്രത്തില്‍ കുഞ്ഞിക്കാല്‍കള്‍

നുണയും കുസൃതിത്ത-

മായല്ലോ ചെറുതാകും.

പ്രളയാവേഗത്തിലും

പുഞ്ചിരിയായ് നീ പൂക്കും.

വികൃതിത്തരത്തിന്നു

മരുന്നായ് കൂച്ചിക്കെട്ടി

ഉരലില്‍ പൂട്ടുന്നേരം

പേടിച്ചു കരയും നീ.

വിജയിച്ചെന്നേ തോന്നു-

മമ്മയ്‌ക്ക്, കരച്ചിലിന്‍

മറവില്‍ കുറുമ്പിന്റെ

വായ്‌ത്തല മിനുക്കും നീ.

ഉരലും വലിച്ചെങ്ങു-

മിഴയും, മരങ്ങളെ

ചുവടേ പിഴുതീടും,

ആയവ മനുഷ്യരായ്

ഉയിരാര്‍ന്നിടും നേരം

നീ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചീടും.

പാല്‍ക്കടലലമേലേ

പള്ളി കൊണ്ടെന്നാകിലും

പാത്തുപാഞ്ഞെത്തും കൊതി

പാല്‍, വെണ്ണ, തൈരും കക്കാന്‍.

കാല്‍ച്ചോട്ടില്‍ മഥുരയാം

സാമ്രാജ്യമണഞ്ഞാലും

നോട്ടമില്ലതില്‍ നിന-

ക്കല്‍പ്പവും, വിരക്തന്‍ നീ!

കാലിക്കോല്‍ ചിലനേരം,

ചിലപ്പോള്‍ ചക്രായുധം

പാടത്തു പടനിലം

തന്നിലും കാണാം നിന്നെ.

ഓടപ്പൂങ്കഴലിന്റെ

മധുരം തൂവുന്നതും

നേരിടുമധര്‍മ്മത്തില്‍

നാമ്പുനുള്ളുവതും നീ.

കൊല്ലുവാനോതും ബന്ധു-

ജനത്തെപ്പോരില്‍; മഴ-

കൊള്ളാതെ കാക്കും പേടി-

ച്ചരണ ഗോപാലരെ!

അറിവീലല്ലോ നിന്നെ;

ഞങ്ങളീ വെറും നഗ്ന-

മിഴിയാല്‍ മാത്രം സര്‍വ്വം

കാണുവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നോര്‍