മനുഷ്യജന്മത്തിന്റെ മഹത്വം മനസ്സിലാക്കാതെ വ്യർത്ഥമാക്കി കളയുന്നവരാണ് അധികം പേരും. യഥാകാലം ധർമം അനുഷ്ഠിക്കാതെ കാലം കഴിക്കാനാണ് പലരുടേയും വാസന. കൗമാരത്തിൽ ജ്ഞാനം സമ്പാദിക്കാതെ അത് നഷ്ടപ്പെടുത്തുകയും ഗൃഹസ്ഥാശ്രമിയാകുമ്പോൾ അതുമൂലം ധർമനിഷ്ഠയില്ലാത്തവരായും തീരുന്നു. ഇങ്ങനെയുള്ള ജനത ഭൗതികമായി എത്ര ഉന്നതി പ്രാപിച്ചാലും ആ സമൂഹവും അതുവഴി രാഷ്ട്രവും സാംസ്കാരികാധപ്പതനത്തിലായിരിക്കും എത്തിച്ചേരുക. ധാർമികബോധവും സംസ്കാരവും ഇല്ലാതെ വരുമ്പോൾ ജീവിതമൂല്യങ്ങൾ മൃതപ്രായമാകും. വിഷയഭോഗങ്ങളിൽമാത്രം തൽപ്പരരാകും. ശാസ്ത്ര സഹായവും സാങ്കേതിക പരിജ്ഞാനവും മൂലം ഭൗതികജീവിതം പരിപുഷ്ടി പ്രാപിച്ചേക്കാം. എന്നാൽ ആത്മബോധം നഷ്ടപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞാൽ ആ സമൂഹത്തെ മൃഗീയവാസനകളായിരിക്കും മുന്നോട്ടു നയിക്കുക.
ചിലർ ധനത്തിനുവേണ്ടി ജീവിതം മുഴുവൻ കഷ്ടപ്പെടുന്നു. മറ്റു ചിലർ ഏതെങ്കിലും കീർത്തിക്കുവേണ്ടിയും. ധർമനിഷ്ഠയില്ലാത്തതിനാൽ മൂല്യങ്ങളെ അവഗണിച്ച് ജ്ഞാനികളെ പുച്ഛിക്കാനും മടിക്കാത്ത മറ്റൊരു കൂട്ടർ സുഖഭോഗങ്ങളിൽ മുഴുകി കാലം വ്യർത്ഥമാക്കുന്നു. അതായത് യൗവ്വനകാലത്ത് ലഭിക്കുന്ന ഭോഗ്യവസ്തുക്കളെല്ലാം എന്നത്തേക്കും ആനന്ദദായകമാണെന്ന് അവർ കരുതുന്നു. ധർമബോധമില്ലാത്തതിനാൽ യുവത്വത്തിന്റെ സാഹസികതയും ശക്തിയുംകൊണ്ട് എന്തു ഹീനകൃത്യങ്ങൾക്കും തയ്യാറാകും. നന്മ പറഞ്ഞാലും അവർക്കതു മനസ്സിലാകില്ല.
യൗവ്വനം വിട്ട് വാർദ്ധക്യത്തിലെത്തുമ്പോൾ ജരാനരകളും രോഗവും മൂലം ദേഹേന്ദ്രിയങ്ങൾ അവശമായിത്തീരും. ഈ സമയത്ത് ഭാവിയെക്കുറിച്ചാലോചിച്ച് ഉത്കണ്ഠാകുലരായി കാലം തള്ളിനീക്കും. മരണത്തെ മുന്നിൽക്കണ്ട് ഓരോ ദിനരാത്രവും കഴിച്ചുകൂട്ടും. താൻ സുഖസന്ദായകമെന്ന് കരുതിയിരുന്ന ധനവും മറ്റ് ഐശ്വര്യങ്ങളും ഭാര്യ, കുട്ടികൾ, ബന്ധുമിത്രാദികൾ എല്ലാം തന്നെ നശ്വരമെന്നും ദുഃഖകരമെന്നും അപ്പോഴാണ് ബോധ്യമാവുക. ഇത്രയുംകാലം ഭാര്യാപുത്രാദികൾക്ക് ധനം സമ്പാദിക്കാനും സുഖഭോഗങ്ങൾ അനുഭവിക്കാനും മാത്രമായിരുന്നോ മനുഷ്യജന്മം സ്വീകരിച്ചത്. ഇതിലുപരി മറ്റെന്തെങ്കിലും ലക്ഷ്യംകൂടി ജീവിതത്തിനുണ്ടോ?
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: