ധ്യാനിക്കുന്ന സമയത്ത്‌ ജപിക്കണമെന്നില്ല. ഇഷ്ടദേവതയുടെ രൂപം പാദാദികേശം കേശാദിപാദം ആവര്‍ത്തിച്ചു കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കണം. ഇഷ്ടമൂര്‍ത്തിയെ പ്രദക്ഷിണം ചെയ്യുന്നതായും അവിടുത്തോടൊപ്പം ഓടിച്ചാടിക്കളിക്കുന്നതായും ഭാവന ചെയ്യാം. ഇഷ്ടമൂര്‍ത്തി നമ്മില്‍നിന്ന്‌ വിട്ടകലുന്നതായും അവിടുത്തോ ടൊപ്പം എത്താനായി നമ്മള്‍ പിന്നാലെ ഓടുന്നതായും ഭാവന ചെയ്യാം. അവിടുത്തെ മടിയില്‍ കയറി ഇരിക്കുന്നതായും അവടുത്തേക്ക്‌ ഉമ്മ നല്‍കുന്നതായും മനസില്‍ കാണാം. അവിടുത്തെ മുടി ചീകി ഒതുക്കിക്കൊടുത്ത്‌ കൊ ണ്ടിരിക്കുന്നതായും അല്ലെങ്കി ല്‍ അവിടുന്ന്‌ നമ്മുടെ മുടി കോതിമിനുക്കുന്നതായോ സങ്കല്‍പ്പിക്കാം. ഇങ്ങനെയൊക്കെ ഭാവനചെയ്യുന്നത്‌ ഇഷ്ടമൂര്‍ത്തിയില്‍ മനസിനെ ബന്ധിക്കുന്നതിനാണ്‌.
“അമ്മേ അമ്മേ, എന്നെ നയിക്കൂ, അച്ഛാ അച്ഛാ, എന്നെ നയിക്കൂ, നിത്യത്തിന്റെ പ്രകാശമേ എന്ന നയിക്കൂ, കാരുണ്യത്തിന്റെ ദേവതേ എന്നെ നയിക്കൂ.” എന്നിങ്ങനെ അവിടുത്തെ രൂപം കണ്ടുകൊണ്ട്‌ പറയണം. മനസ്‌ ഒരു സെക്കന്‍ഡുകൊണ്ട്‌ എത്രയോ ദൂരമാണ്‌ സഞ്ചരിക്കുന്നത്‌. അങ്ങനെയുള്ള മനസിനെ എങ്ങും വിടാതിരിക്കാനാണ്‌ ഈ ക്രിയകളൊക്കെ നമ്മള്‍ ചെയ്യുന്നത്‌. വേദാന്തത്തില്‍ ഇതൊന്നും കാണാനില്ലായിരിക്കാം. പക്ഷേ, ഇതില്‍ക്കൂടിയേ വേദാന്തത്തില്‍ പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിന്റെ അനുഭവതലത്തില്‍ കൊണ്ടുവരാന്‍ കഴിയൂ.
മാതാ അമൃതാനന്ദമയി
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: