പുനര്‍ജനിയുടെ പുലരി

കണ്ടല്ലൂര്‍ ലാഹിരി

പുഴ എന്ന്
അഴകോടെ എഴുതുമ്പോള്‍
അഴുക്കോടെ ഒഴുകുന്ന
പുഴ കണ്‍മുന്നിലൂടെ
കുതിച്ചു പായുന്നു
എന്റെ അഴലാകെ കൂടുന്നു.

വസന്തം എന്ന് എഴുതുമ്പോള്‍ തന്നെ
ശിശിരകാലത്തിന്റെ
ചിറകിന്‍ ചൂടില്‍ വാടിത്തളര്‍ന്ന്
ഒരു മരം ശ്വാസംമുട്ടി മരിക്കുന്നു
എന്റെ നിഴല്‍ പോലും നീറുന്നു.

തീരത്ത്
നിന്റെ പേരിന്റെ വേരുകള്‍
എഴുതി പടര്‍ത്തുമ്പോള്‍,
തോന്ന്യാസം പെരുത്ത
ഒരു താന്തോന്നി
തിര വന്ന്
മായിച്ചു കളഞ്ഞ്
കുലുങ്ങി ചിരിച്ച് തിരിച്ചുപോകുന്നു.

മഴ എന്ന്
എഴുതി മുഴുമിപ്പിക്കും മുന്‍പേ,
വെയില്‍ കുരുവികള്‍
ചിലച്ചുകൊണ്ട്
മുറ്റത്ത് പറന്നിറങ്ങുന്നു.

എഴുതുന്നതിലൂടെയെങ്കിലും
ഞങ്ങള്‍ ജീവിച്ചിരുന്നു എന്ന്
അടിവരയിട്ട് ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടല്ലോ.
ആ ബോധ്യപ്പെടുത്തലാകുന്നു,
നിങ്ങളുടെ ഹൃദയത്തില്‍
ഞങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നതിന്
കരുത്തേകുന്ന തെളിവ്.
എഴുത്തൊരു പുനര്‍ജനിയുടെ
വാടാതെ വീഴുന്ന
ഇലവിരിയല്‍ തന്നെയാണ്.