ഗുണകള്‍ രീതികളാല്‍ നടപ്പിലാക്കപ്പെടുന്നു എന്ന വരികള്‍ ശ്രദ്ധയോടെ ഉള്‍ക്കൊണ്ടുവേണം യോഗമാര്‍ഗത്തിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥമായ യോഗങ്ങള്‍ അംഗീകരിക്കേണ്ടത്. ഇതേ വാക്യത്തില്‍, പ്രഭു എന്ന പദം ദൈവത്തിന് പകരം ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നു, അവന്‍ ലോകത്തിന്റെ നാഥനാണെന്ന് സൂചിപ്പിക്കാന്‍. ഈശ്വരന്‍ സര്‍വ്വശക്തനും പ്രപഞ്ചത്തെ മുഴുവന്‍ നിയന്ത്രിക്കുന്നവനുമാണ്. എന്നിരുന്നാലും അവന്‍ നിഷ്‌ക്രിയനായും തുടരുന്നു. ഈശ്വരന്‍ നമ്മുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുടെ സംവിധായകനല്ല. ഒരു പ്രത്യേക പുണ്യമോ തിന്മയോ ചെയ്യണമോ എന്ന് ദൈവം വിധിക്കുന്നില്ല. ദൈവം പ്രപഞ്ച സംവിധായകനായിരുന്നെങ്കില്‍, നല്ലതും ചീത്തയുമായ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെക്കുറിച്ച് വിശദമായ നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ ആവശ്യമായി വരുമായിരുന്നില്ല.
അതുപോലെ, കര്‍തൃത്വബോധത്തില്‍ നാം കുടുങ്ങിപ്പോകുന്നതിന് ദൈവം ഉത്തരവാദിയല്ല. ദൈവം മനപ്പൂര്‍വ്വം നമ്മില്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു എന്ന അഹങ്കാരം സൃഷ്ടിച്ചിരുന്നെങ്കില്‍, നമ്മുടെ തെറ്റുകള്‍ക്ക് ദൈവത്തെ കുറ്റപ്പെടുത്താമായിരുന്നു. എന്നാല്‍ അജ്ഞതയില്‍ നിന്നാണ് ആത്മാവ് ഈ അഹങ്കാരത്തെ തന്നിലേക്ക് കൊണ്ടുവരുന്നത് എന്നതാണ് വസ്തുത. ആത്മാവ് അജ്ഞത ദൂരീകരിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ചാല്‍, ദൈവിക കൃപ അതിനെ ഇല്ലാതാക്കാന്‍ സഹായിക്കുന്നു.
അങ്ങനെ നോക്കുമ്പോള്‍ കര്‍മ്മബോധത്തിന്റെ ത്യാഗം ആത്മാവിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്. ഭൗതികപ്രകൃതിയുടെ മൂന്ന് രീതികളാല്‍ രൂപംകൊണ്ടതാണ് ശരീരം. എന്നാല്‍ അജ്ഞതയാല്‍, ആത്മാവ് ശരീരവുമായി താദാത്മ്യം പ്രാപിക്കുകയും, കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നവനായി പ്രതിനിധീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു, അത് യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഭൗതിക പ്രകൃതിയാല്‍ ചെയ്യപ്പെടുന്നു
പ്രകൃതി: ക്രിയാമാണി ഗുണൈ: കര്‍മ്മാണി സര്‍വശ:
അഹങ്കാരവിമൂഢാത്മാ കര്‍ത്താഹമിതി മാന്യതേ(ഭഗവദ് ഗീത 3-27)
എല്ലാ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളും ഭൗതിക പ്രകൃതിയുടെ മൂന്ന് രീതികളാല്‍ നിര്‍വഹിക്കപ്പെടുന്നു. എന്നാല്‍ അജ്ഞതയില്‍, ശരീരവുമായി തെറ്റായ തിരിച്ചറിവിലൂടെ വഞ്ചിക്കപ്പെട്ട ആത്മാവ്, സ്വയം പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നവനായി കരുതുന്നു.
ലോകത്തിന്റെ സ്വാഭാവിക പ്രതിഭാസങ്ങള്‍ നമ്മളാല്‍ നയിക്കപ്പെടുന്നതല്ല, മറിച്ച് പ്രകൃതി അല്ലെങ്കില്‍ പ്രകൃതി മാതാവ് നിര്‍വ്വഹിക്കുന്നതാണെന്ന് നമുക്ക് കാണാന്‍ കഴിയും. ഇപ്പോള്‍, നമ്മുടെ സ്വന്തം ശരീരത്തിന്റെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്കായി, യോഗയില്‍ അവയെ സാധാരണയായി രണ്ട് വിഭാഗങ്ങളായി വിഭജിക്കുന്നു:
1) ദഹനം, രക്തചംക്രമണം, ഹൃദയമിടിപ്പ് മുതലായ പ്രകൃതിദത്ത ജൈവ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍, നമ്മള്‍ ബോധപൂര്‍വ്വം നടപ്പിലാക്കാത്തതും എന്നാല്‍ സ്വാഭാവികമായി സംഭവിക്കുന്നതും. (ഓട്ടോണമിക് നെര്‍വസ് സിസ്റ്റം)
2) നമ്മള്‍ എങ്ങനെ ചിന്തിക്കുന്നു, പഠിക്കുന്നു, നീങ്ങുന്നു, അനുഭവപ്പെടുന്നു എന്നതിനെ മസ്തിഷ്‌കം നിയന്ത്രിക്കുന്നു. (സെന്‍ട്രല്‍ നെര്‍വസ് സിസ്റ്റം). സംസാരിക്കുക, കേള്‍ക്കുക, നടക്കുക, ഉറങ്ങുക, ജോലി ചെയ്യുക തുടങ്ങിയ പ്രവൃത്തികള്‍ നമ്മള്‍ ചെയ്യുന്നു എന്ന് കരുതുന്നു. നമ്മുടെ ശരീരത്തില്‍ നടക്കുന്ന നമ്മുടെ നിയന്ത്രണത്തിലുള്ളതും അല്ലാത്തതുമായ ഈ രണ്ട് വിഭാഗത്തിലുള്ള പ്രവൃത്തികളും ചെയ്യുന്നത് മനസ്സ്-ശരീരം-ഇന്ദ്രിയങ്ങള്‍ എന്ന ത്രിതല സംവിധാനമാണ്. ഈ സംവിധാനത്തിന്റെ എല്ലാ ഭാഗങ്ങളും പ്രകൃതിയില്‍ നിന്നോ അല്ലെങ്കില്‍ ഭൗതിക ഊര്‍ജ്ജത്തില്‍ നിന്നോ നിര്‍മ്മിതമാണ് , അതില്‍ മൂന്ന് രീതികള്‍ (ഗുണങ്ങള്‍ )നന്മ (സത്വ ), അഭിനിവേശം (രജസ്), അജ്ഞത (തമസ്സ്) എന്നിവ ഉള്‍പ്പെടുന്നു.
തിരമാലകള്‍ സമുദ്രത്തില്‍ നിന്ന് വേറിട്ടതല്ല, മറിച്ച് അതിന്റെ ഒരു ഭാഗമാണ്. അതുപോലെ ശരീരം സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട പ്രകൃതി മാതാവിന്റെ ഭാഗമാണ്. അതിനാല്‍, ഭൗതിക ഊര്‍ജ്ജമാണ് എല്ലാറ്റിന്റെയും കര്‍ത്താവ്.
എന്തുകൊണ്ടാണ് ആത്മാവ് സ്വയം പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നതായി കാണുന്നത്? കാരണം, അഹംഭാവത്തിന്റെ പിടിയില്‍, ആത്മാവ് ശരീരമായി തെറ്റായി സ്വയം തിരിച്ചറിയുന്നു. അതിനാല്‍, അത് കര്‍തൃത്വത്തിന്റെ മിഥ്യാധാരണയില്‍ തുടരുന്നു. റെയില്‍വേ പ്ലാറ്റ്‌ഫോമില്‍ രണ്ട് ട്രെയിനുകള്‍ അടുത്തടുത്ത് നില്‍ക്കുന്നു. ഒരു ട്രെയിനിലെ യാത്രക്കാരന്‍ മറ്റേതിലേക്ക് തന്റെ നോട്ടം ഉറപ്പിക്കുന്നു. രണ്ടാമത്തെ ട്രെയിന്‍ നീങ്ങുമ്പോള്‍, ആദ്യത്തേത് നീങ്ങുന്നതായി അയാള്‍ക്കു തോന്നുന്നു. അതുപോലെ ചലനരഹിതമായ ആത്മാവ് പ്രകൃതിയുടെ ചലനാത്മകതയെ തിരിച്ചറിയുന്നു. അങ്ങനെ, അത് സ്വയം പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുടെ കര്‍ത്താവായി കാണുന്നു. ആത്മാവ് അഹന്തയെ ഇല്ലാതാക്കി ദൈവഹിതത്തിന് (പ്രകൃതി ഹിതത്തിന്) കീഴടങ്ങുന്ന നിമിഷം, അത് സ്വയം ഒന്നും ചെയ്യാത്തതായി തിരിച്ചറിയുന്നു.
ആത്മാവ് യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അകൃത്യമാണെങ്കില്‍, ശരീരം ചെയ്യുന്ന കര്‍മ്മങ്ങള്‍ എന്തിനാണ് കര്‍മ്മനിയമത്തില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തുന്നത്? കാരണം, ആത്മാവ് സ്വയം കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നില്ല, മറിച്ച് അത് ഇന്ദ്രിയ-മനസ്സ്-ബുദ്ധി എന്നിവയുടെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെ നയിക്കുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു രഥി സ്വയം രഥം വലിക്കുന്നില്ല, മറിച്ച് അവന്‍ കുതിരകളെ നയിക്കുന്നു. ഇനി എന്തെങ്കിലും അപകടമുണ്ടായാല്‍ കുറ്റം പറയേണ്ടത് കുതിരകളെയല്ല, അവയെ നയിക്കുന്ന രഥിയെയാണ്. അതുപോലെ, മനസ്സ്-ശരീര സംവിധാനത്തിന്റെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്ക് ആത്മാവ് ഉത്തരവാദിയാണ്, കാരണം ഇന്ദ്രിയങ്ങള്‍-മനസ്സ്-ബുദ്ധി എന്നിവ ആത്മാവില്‍ നിന്ന് പ്രചോദനം സ്വീകരിച്ചു പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു. അങ്ങനെ ചിന്തിക്കുമ്പോഴാണ് ശ്വാസത്തിന്റെയും നിശ്വാസത്തിന്റെയും ശരിയായ രീതിയിലുള്ള ഗതി വിഗതികളെകുറിച്ച് നമ്മള്‍ ബോധവാനാകുന്നത്. ഇവിടെയാണ് യോഗമാര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ പ്രാണായാമത്തിന്റെ പ്രാധാന്യം വരുന്നത്. അപ്രകരം തന്നെയാണ് മനസ്സികാവസ്ഥയുടെ ശരിയായ സന്തുലനത്തിന്റെ വഴിയിലേയ്‌ക്ക് ശ്വാസ നിയന്ത്രണത്തിന്റെ മാര്‍ഗ്ഗം യോഗയില്‍ സ്വീകരിക്കപ്പെടുന്നത്. അതിനുവേണ്ടി നമ്മള്‍ തയാറെടുക്കുമ്പോള്‍ ശരീരത്തിന്റെ ഭാവത്തെക്കുറിച്ച്, ഒരാളുടെ ശരീരവും കഴുത്തും തലയും നേര്‍രേഖയില്‍ നിവര്‍ന്നുനില്‍ക്കുകയും അനര്‍ഗളമായി ശ്വാസം എടുക്കുാനും പുറത്ത് വിടുവാനും കഴിയേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത ബോധ്യപ്പെടുന്നു.
ലഭന്തേ ബ്രഹ്മ-നിര്‍വാണം ഋഷയഃ ക്ഷിണാ-കല്‍മഷാഃ
ഛിന്ന-ദൈ്വധാ യതാത്മനാഃ സര്‍വ-ഭൂത-ഹിതേ രതഃ (ഭഗവദ് ഗീത 5-25)
പാപങ്ങള്‍ ശുദ്ധീകരിക്കപ്പെട്ട, സംശയങ്ങള്‍ നിര്‍മാര്‍ജനം ചെയ്യപ്പെട്ട, മനസ്സ് അച്ചടക്കമുള്ള, എല്ലാ ജീവജാലങ്ങളുടെയും ക്ഷേമത്തിനായി അര്‍പ്പിതരായ ആ വിശുദ്ധ വ്യക്തികള്‍ ഈശ്വരനെ പ്രാപിക്കുകയും ഭൗതിക അസ്തിത്വത്തില്‍ നിന്ന് മോചനം നേടുകയും ചെയ്യുന്നു എന്ന് ഗീത ഉദ്‌ഘോഷിക്കുന്നു.
(തുടരും)
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: