ഇടതൂര്‍ന്ന് തിങ്ങി നിറഞ്ഞിരുന്നു
ഇലയടുപ്പത്തില്‍ ഇളകിയാടി
ഓര്‍മകള്‍ ഓടിക്കളിക്കുമുള്ളം
കാനനമാം കുടുംബമായി.
വാനിന്‍ വിഹായസ്സില്‍ എത്തിനോക്കി
ഇലയൊതുങ്ങാത്ത ശിഖിരമോടെ
ആകാശവിസ്മയം കണ്‍കുളിര്‍ക്കാന്‍
മോഹം പൊലിഞ്ഞ ഇലത്തളിര്‍ ഞാന്‍.
പച്ചിലപ്പാകത്തില്‍ ഒത്തുകൂടാന്‍
പക്ഷികള്‍ പാറിപ്പറന്നു വന്നു
ഉള്ളില്‍ കിളിര്‍പ്പ് മുളച്ച് പൊന്തും
കൂട്ടില്‍ കിളികള്‍ ചിലച്ചിരുന്നു.
കാട്ടില്‍ വസന്തം കുടിയിരുന്നു
കാടകം പൂക്കുടയായ് നിവര്‍ന്നു
പൂക്കളില്‍ പൂമ്പാറ്റച്ചന്തമേറി
പൂവനം കാന്തി പരത്തി നിന്നു.
കാലങ്ങളേറെ കടന്നു പോയി
കുടികിടപ്പായി വരുന്നു മര്‍ത്യര്‍
നാണം മറയ്‌ക്കാന്‍ ഇലകളേന്തി
കാട്ടുപഴങ്ങള്‍ വിശപ്പു താങ്ങി.
കാട്ടുതീ പോലും ശിരസ്സുതാഴ്‌ത്തും
ക്രൗര്യം മുഴക്കി മഴു മുനകള്‍
ആഞ്ഞാഞ്ഞ് വെട്ടി വെളുപ്പിലാക്കി.
കാനനച്ചോലയില്‍ നീര്‍വലിഞ്ഞു.
മുണ്ഡനം ചെയ്ത ശിരസ്സുമായി
കാന്തി പൊലിഞ്ഞ മൃതിയിടത്തില്‍
മലമറിച്ചെത്തുന്ന യന്ത്രങ്ങളോ
വേരുകളൂരി വലിച്ചെടുത്തു.
വെട്ടിയിട്ടോളൂ നിലംപതിക്കാം
വേരായിട്ടെങ്കിലും നാമ്പിടട്ടേ
വംശം പിഴുതെടുത്തീടരുതേ
മണ്ണൊലിപ്പേലും നിലച്ചിടട്ടേ.
പൊള്ളിക്കിതപ്പാല്‍ വരണ്ട ഭൂമി
നീരൊഴുകുമാരവം നിശ്ശബ്ദമായി
നാമ്പുകള്‍ കൂമ്പിലായ് ചത്തു വാടി
‘നാടകം’ കണ്ണീര്‍ കുടിച്ച് വിങ്ങി.
മണ്ണും മനസും സിമന്റുകൂട്ടി
കെട്ടിടപ്പൊക്കം ശിരസ്സുയര്‍ത്തി
അമ്പരം ചുംബിക്കാന്‍ വെമ്പിടുന്ന
പാഴ്ജന്മമേ നിന്റെ നാമമെന്തേ.
കെട്ടുപോകുന്ന പുല്‍ക്കൊടിക്കായ്
ചേര്‍ത്തു പിടിക്കും കരങ്ങളായ് നാം
ഒത്തുകൂടൂ കരുതലാവാം
തണലായ് വിശറിയായ് വിരുന്നൊരുക്കാം.
ജന്മഭൂമി ഓണ്‍ലൈന്‍
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: