നൊമ്പരക്കൂടു പൊട്ടിച്ചെത്തുന്നുണ്ടൊരു കിളി
നെഞ്ചകം കൊത്തിക്കൊത്തിപ്പറിക്കാന്‍, കരയിക്കാന്‍!
അന്തിയാവോളം കാത്തുവച്ചതാണല്ലൊ സൂര്യ-
കമ്പളം വര്‍ണ്ണാഭം, ഞാന്‍ സുരക്ഷാബന്ധനത്താല്‍!
മറ്റെങ്ങുമില്ലേ ഒട്ടും ചേക്കേറുവാനിടം, എന്റെ
മഞ്ചലിന്‍ചാരേമാത്രം തത്തിക്കളിക്കുന്നെന്തേ?
അക്ഷരപ്പിശകിന്റെ വെണ്ണീര്‍ക്കണത്തില്‍ വീണ്ടും
തട്ടിത്തകര്‍ക്കുന്നോ നിന്‍ ദു:ഖത്തിന്‍ മാറാപ്പുമായ്?
എത്ര ഞാന്‍ കെഞ്ചി, തമ്മില്‍ കോരിത്തരിപ്പിക്കുന്നതാം
എത്രവാക്കുകള്‍ ചൊല്ലി, കേള്‍ക്കാത്തതെന്തേ നീയും?
ഒത്തിരിക്കഷ്ണങ്ങളായ് കുത്തിമുറിച്ചോരെന്റെ
കൊച്ചൊരുഹൃദയവും പന്താടിയെടുക്കണോ?
രാക്കിളീ, പറയുക, എന്തിത്ര കോപം എന്റെ
കൂട്ടിലെ കുരുവിക്കുഞ്ഞായിരുന്നില്ലേ നീയും?
ഏകാന്തതീരങ്ങളില്‍ മോഹാര്‍ദ്ര കല്ലോലിനീ
ലാളനങ്ങള്‍ തന്നേ മയക്കീതല്ലൊ നീയും?
നിശകള്‍ വിതാനിക്കും ഇരുളിന്‍ കയങ്ങളില്‍
നിമിഷനേരം കൊണ്ടു മൂകമാവില്ലേ കരള്‍?
മരണംപോലും വന്നു നമിക്കും രാവിന്‍പെരും-
ഹൃദയകവാടത്തില്‍ ഞാനിനി ആരേ കാക്കൂ?
പറയാന്‍വെമ്പുന്നൊരു വാക്കുകള്‍ പോലും നിന്റെ
കളകൂജനങ്ങളില്‍ നിപതിക്കുന്നല്ലോ കഷ്ടം!
മുറുകെ പിടിക്കട്ടെ ഞാനെന്റെ വിശ്വാസത്തിന്‍
കനല്‍ക്കട്ടകളൂതി പുലരാന്‍ നേരംനോക്കി!
വെളിച്ചം ദുഃഖമാണെന്നയത്‌നമുരുവിട്ടു
തമസ്സിന്‍ സുഖങ്ങളെ തേടി ഞാനലയുമ്പോള്‍
പൊലിഞ്ഞു പോയതല്ലൊ എന്‍ജീവരക്തത്തിലെ
വെളുപ്പിന്‍ കണികകള്‍ സാന്ധ്യരശ്മികള്‍ക്കൊപ്പം!
വെളിച്ചം തെളിച്ചമാണതിന്റെ പ്രകാശത്തില്‍
ചരിക്കട്ടെയോ ഞാനും കറുപ്പേ നിന്നെ മാറ്റി!
ഒരിറ്റുമതി, വെള്ള വിരിക്കും പ്രഭാതത്തിന്‍
ഉഷസ്സംഗമങ്ങളില്‍ മുഴുകിപ്പുലര്‍ന്നിടാന്‍!
ജന്മഭൂമി ഓണ്‍ലൈന്‍
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: