പ്രകൃതിയും മനുഷ്യനും പരസ്പരം ആശ്രയിച്ചു നിലനില്‍ക്കുന്നവയാണ്‌. കൃഷി ചെയ്യാന്‍ കഴിയാത്ത കടല്‍ത്തീരത്തും മഞ്ഞുപ്രദേശങ്ങളിലും ജീവിക്കുന്ന ജനങ്ങള്‍ ആഹാരത്തിനായി മത്സ്യം തേടുന്നു. വീടുവയ്‌ക്കാനും മറ്റുപകരണങ്ങളുടെ നിര്‍മാണത്തിനും മരം മുറിക്കേണ്ടിവരുന്നു. ഇതൊക്കെ മനുഷ്യന്റെ ആവശ്യത്തിനുവേണ്ടി മാത്രമായിരിക്കണം. എന്നാല്‍ മനുഷ്യന്റെ അത്യാഗ്രഹം കാരണം ജീവികളുടെയും വൃക്ഷങ്ങളുടെയും വംശനാശം സംഭവിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതായിട്ടാണ്‌ ഇന്നു കാണുന്നത്‌. പണ്ടുണ്ടായിരുന്ന ജീവികളില്‍ പലതും ഇന്നില്ല. പ്രകൃതിയിലുണ്ടായ മാറ്റത്തില്‍ പിടിച്ചുനില്‍ക്കാനാവാതെ ആ ജീവികളുടെ വംശം നശിക്കുകയാണുണ്ടായത്‌. മനുഷ്യന്‍ പ്രകൃതിയെ ചൂഷണം ചെയ്യുമ്പോള്‍ പ്രകൃതിയുടെ താളലയം നഷ്ടമാകുകയാണു ചെയ്യുന്നത്‌. അതിനാല്‍ ഇനിയും നമ്മള്‍ പ്രകൃതിയെ ചൂഷണം ചെയ്യുകയാണെങ്കില്‍ ആ ജീവികള്‍ക്കു വംശനാശം സംഭവിച്ചതുപോലെ, അതു മനുഷ്യന്റെയും നാശത്തിനു കാരണമാകും.
മനുഷ്യന്‍ പ്രകൃതിയുടെയും അതിലെ ജീവരാശിയുടെയും ഭാഗമാണ്‌. അതിനാല്‍ നമ്മുടെ നിലനില്‍പ്പിനാവശ്യമായത്‌ പ്രകൃതിയില്‍ നിന്നെടുക്കാം. എന്നാല്‍ അതു പ്രകൃതിയുടെ താളലയം തകര്‍ക്കാനിടയാക്കാതെ നേക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്വവും നമുക്കുണ്ട്‌. കഞ്ഞികുടിക്കുന്നതിന്‌ ഒരു പ്ലാവില നുള്ളാന്‍ പോകുന്നവന്‍, ആ ശാഖ മൊത്തത്തില്‍ വെട്ടിയാല്‍ എങ്ങനെയുണ്ടാകും. അവനൊരു പത്തു പ്ലാവിലയ്‌ക്കു പോയിക്കഴിയുമ്പോഴേക്കും ആ വൃക്ഷത്തിലെ എല്ലാ ശാഖകളും നഷ്ടമായിക്കഴിയും. ക്രമേണ വൃക്ഷത്തിനുതന്നെ നാശം സംഭവിക്കും. എന്നാല്‍, ആവശ്യത്തിനുമാത്രം എടുക്കുന്നതില്‍ ദോഷമില്ല. അതുമൂലമുണ്ടാകുന്ന നഷ്ടം കുറച്ച്‌ ഇലകൊഴിയുന്നതുപോലെയേ അതിന്‌ അനുഭവപ്പെടുകയുള്ളൂ. എന്നാല്‍ ഒന്നിച്ചുള്ള നാശം അങ്ങനെയല്ല; അതിന്റെ നിലനില്‍പ്പിനെത്തന്നെ ബാധിക്കും. പ്രകൃതിയിലെ ഓരോന്നും മറ്റോരോന്നിന്‌ ആവശ്യത്തിനുപകരിക്കുന്ന വിധമാണ്‌ ഈശ്വരന്‍ സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുള്ളത്‌. വലിയ മത്സ്യം ചെറിയ മത്സ്യത്തെ ആഹാരമാക്കും. അത്‌ അതില്‍ ചെറിയ മത്സ്യത്തെ ഇരതേടുന്നു. അതിനാല്‍ തന്റെ ന്യായമായ ആവശ്യങ്ങള്‍ നിറവേറ്റാന്‍മാത്രം മനുഷ്യന്‍ പ്രകൃതിയില്‍നിന്ന്‌ എടുക്കുന്നതില്‍ തെറ്റില്ല. മറിച്ച്‌ അമിതമായി എടുക്കുന്നതെന്തും ഹിംസയാണ്‌. അത്‌ മനുഷ്യന്റെതന്നെ അധോഗതിക്ക്‌ കാരണമാകും.
- മാതാ അമൃതാനന്ദമയി
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: