ശ്രീജ ഹരീഷ്‌
1
തമസെന്നൊരു രാക്ഷസപക്ഷി
ചിറകുകള്‍ വീശി
ആ കൊച്ചു വെണ്‍പ്രാവിനെ
വിഴുങ്ങുവാന്‍ നാവു നീട്ടുമ്പോള്‍,
നഗരമധ്യത്തിലൊരു
രമ്യഹര്‍മ്യത്തില്‍
ശീതമാപിനികള്‍
കുളിരുപകരും
മുറികളിലൊന്നില്‍,
ഭൂമിയിലെ സുഖലോലുപതകള്‍
ഒന്നൊഴിയാതെ കൈവെള്ളയില്‍
ചേര്‍ന്നുനിന്നിട്ടും,
അലയുന്നു നിദ്രകിട്ടാതെ
മനുഷ്യരില്‍ ചിലര്‍…
2
ചിന്തയുടെ കൊടുമുടിയില്‍
നിദ്രയെയും ഇരുട്ടിനെയും
എന്നേക്കുമായി ഭയന്ന്,
എകാന്തതയുടെ തടവറകളില്‍
സ്വയം തീര്‍ത്തൊരു കനല്‍ച്ചൂളയില്‍
കാരണമേതുമില്ലാതെ
വെന്തെരിയുന്നവര്‍…
3
മറ്റൊരിടത്ത്,
ഒരു പീടികത്തിണ്ണയില്‍
പകലന്തിയോളം പണിയെടുത്തു
പാതിയൊഴിഞ്ഞവയറുമായി
ഇരുട്ടിലലയുന്നു തേവാങ്കുകള്‍.
കീറിയ ചാക്കുകളിലും
പഴംപായയിലും
ഗാഡനിദ്രതേടുന്നവര്‍…
4
ഇളംചുണ്ടില്‍ പാല്‍മണമുള്ള
പൈതലുണ്ടതില്‍.
ജരാനരകള്‍ ഹൃദയത്തിലും
വദനത്തിലും
ആവരണം ചാര്‍ത്തിയ
ശുഷ്‌കിച്ച വാര്‍ദ്ധക്യവുമുണ്ട്.
ഒരായിരം സ്വപ്‌നങ്ങള്‍
മറന്നൊരു കൗമാരവുമുണ്ട്.
ഇരുട്ടിന്റെ മറയില്‍,
പകലിന്റെ സന്താപങ്ങളെല്ലാം
ഒളിപ്പിക്കുന്നവര്‍…
മണ്ണിലും വിണ്ണിലും
അര്‍ത്ഥമില്ലാത്തവര്‍…
മൃത്യുവെന്ന മഹാസമുദ്രത്തെപ്പോലും
മിഥ്യയെന്നുകരുതി
മാറോടുചേര്‍ത്ത
ഇരുട്ടിന്റെ പാവം
തേവാങ്കുകള്‍…
പ്രതികരിക്കാൻ ഇവിടെ എഴുതുക: