കവിത: ഒറ്റയമ്മ – രഞ്ജി പണിക്കര്‍

പര്‍വ്വതാരോഹകേ,

ഉത്തുംഗശൃംഗത്തി-

ലെത്തി, പതാക നീ

സ്ഥാപിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു!

കുറ്റിരുട്ടില്‍ നീ

നടന്നു വലഞ്ഞതാം

ഒറ്റയാള്‍പ്പാത,

ദീപോജ്ജ്വലമാവുന്നു.

ഒറ്റയ്‌ക്കു നീ ചുമ-

ന്നേറ്റിയ സ്വപ്നങ്ങള്‍

ഉറ്റവരോടും

പകുക്കാത്ത സങ്കടം,

ഉപ്പു കയ്‌ക്കുന്ന

വഴിച്ചോറ്,

അഗ്‌നിയില്‍

നഗ്‌നപാദങ്ങള്‍

അളന്ന

പാതാളങ്ങള്‍…

ദുഃസ്വപ്നമാം, പെരു-

മ്പാമ്പു വിഴുങ്ങിയ

ദുസ്സഹമായ

പകലുകള്‍, രാവുകള്‍

ഒറ്റയ്‌ക്കു നീ, വിരി

വച്ച പെരുവഴി

ദുഃഖസങ്കീര്‍ണമാം

ഏകാന്ത യാത്രകള്‍….

ഒക്കെയും ഇങ്ങവ-

സാനിക്കയായ്, വേറെ

യെത്തിപ്പിടിക്കാന്‍

നിനക്കില്ല, സ്വപ്നങ്ങള്‍,

സ്വച്ഛന്ദവാഴ്വേ

നിനക്കിനിയൂഴിയില്‍……

പുത്രിയാം ജീവന-

ലക്ഷ്യത്തെ നെഞ്ചണ-

ച്ചെത്ര തളര്‍ന്നിവി-

ടെത്തി നില്‍ക്കുന്നു, നീ…!

പര്‍വ്വതാരോഹകേ

നീയീക്കൊടുമുടി

തീണ്ടി മേഘങ്ങളേ-

പ്പൊള്ളിച്ചു നില്‍ക്കവേ,

നിന്റെ നിണം വാര്‍ന്ന

പാദങ്ങളീ ഹിമ-

ശൃംഗത്തെ, രക്ത

മുഴുക്കാപ്പു ചാര്‍ത്തുന്നു!